Impast i technika pastoso
Impast to gruba warstwa farby nałożona pędzlem, szpachlą lub innym narzędziem, a nawet palcem. Tworzy wypukłość na obrazie i jest nieprzeźroczysty (i to go różni od scumble). Początkowo impastami zaznaczano głównie najwyższe światła w modelunku światłocieniowym (patrz il.: refleksy na oku w „Portrecie mężczyzny w czerwonym chaperonie” Johannesa van Eycka nałożone są delikatnymi, punktowymi impastami). Z czasem malarze wzbogacali impastami fakturę obrazów, chociaż dawni mistrzowie podkreślali nimi głównie partie oświetlone (patrz il.: światła na wypukłościach fałd kaftana w „Autoportrecie” Tycjana). Chropowate światła skontrastowane z gładkimi cieniami i półcieniami wydawały się bardziej wypukłe, trójwymiarowe.
Johannes van Eyck, „Portret mężczyzny z czerwonym chaperonie”, 1433, National Gallery, Londyn (całość i fragment)
Tycjan, „Autoportret", 1546–47, Gemäldegalerie, Berlin
Rembrandt, „Żydowska narzeczona", 1665–69, Rijksmuseum, Amsterdam (całość i fragment)
Na bogatą, zróżnicowaną fakturę obrazów pozwala przede wszystkim technika olejna. Właściwości farb olejnych, które można nakładać zarówno bardzo cienko tworząc laserunki, jak i grubo „rzeźbiąc” powierzchnię malowideł pociągnięciami pędzla, czy szpachli, wykorzystali artyści w XIX wieku, malując techniką zwaną pastoso (patrz il.: Vincent van Gogh, „Gwiaździsta noc”). W obrazach wykonanych w technice pastoso niemal cała powierzchnia płótna pokryta jest wypukłą, grubą farbą, nakładaną swobodnie, bez zacierania śladów pędzla.
Vincent van Gogh, „Gwiaździsta noc", 1889, Museum of Modern Art., Nowy Jork
Może zainteresuje Cię...
Wszelkie teksty przedstawione na stronie grazynabastek.pl są objęte prawem autorskim. Kopiowanie, przetwarzanie, rozpowszechnianie tych materiałów w całości lub w części bez zgody Autorki jest zabronione.
Projekty logotypów: Darek Bylinka – Ubawialnia
Wykonanie strony: Sztuka do kawy
Zdjęcie w nagłówku strony: © Matthew Hollinshead